Хуш, Зиннәтулла бабай!

Нәкъ бер ел элек Иске Чәчкабта булып, Зиннәтулла бабай белән әңгәмә корган идек. 102 яшендә булса да, ялгызы яши, хәтере бер дигән, үзен үзе йөртә иде.
Зиннәтулла бабай 1944 елда сугышта каты яраланып кайта. Дөресрәге аны вакытлыча хәрби хезмәттән азат итәләр һәм алты айга туган ягына кайтаралар. Һәм могҗиза белән башка сугышка китми.

-Өйдә алты ай эчендә, йөгереп булмаса да, нык итеп аягымда йөри башладым,- дип сөйләгән иде Зиннәтулла бабай. – Бер айдан, ике айдан да сугышка чакыру килмәде. Мин инде моның өчен борчылып та йөрдем, ләкин үзем хәрби комиссариатка барырга җөрьәт итмәдем. Сугышның ни икәнен беләм бит... Аллаһы Тәгалә кушып, сугыш бетте дигән хәбәр килде. Документларны тәртипкә китерергә дип район комиссары янына киттем. Башта мине сүгә башлады бу, янәсе, качып йөргәнмен. “Азагын уйладыңмы?” - ди. Документларымны эзлиләр, юк. Бөтен хәрби комиссариатны аякка бастыргач кына табылды – мине караган хирург Усановның эш шкафында яткан икән алар!

Зиннәтулла бабаебызның урыны Оҗмахта, рухы шат булсын. Якты Кеше иде...