Татарстан

Иҗтимагый-сәяси басма

Здесь побывал «Татарстан»
Шәүкәт Галиев: туган як җиле...

Шәүкәт Галиев: туган як җиле...

Кече ватан патриотлары. Шәүкәт Галиевның юбилее уңаеннан

05 декабря 2018

Журналистлар белән аралашырга бик яратмый иде ул. Аны якыннан белмәгән кешеләргә бу бик аңлашылып та бетмәгәндер. Мин исә аның серен тыйнаклыкта күрәм. Берәр җөмлә белән мактап җибәрсәң: «Күпертмә, кирәк түгел», – дия иде. Сүзем – Татарстанның халык шагыйре Шәүкәт абый Галиев турында. Исән булса, 20 ноябрьдә туксан яшь тулган булыр иде. Әмма Шәүкәт абыйның арабыздан киткәненә дә җиде ел инде...
 
Шагыйрь Шәүкәт Галиев (Шәүкәт Галиулла улы Һидиятуллин) 1928 елның 20 ноябрендә Татарстан АССРның хәзерге Апас районы Олы Бакырчы авылында крестьян гаиләсендә туа. 1943 елда Олы Бакыр­чы җидееллык мәктәбен тәмамлый. Ике елга якын колхозда гади кол­хозчы, аннан бригадир ярдәмчесе һәм учетчик булып эшли. 1945–1949 елларда Кайбыч район бүлегендә – статист, аннары учет мөдире булып эшли. 1949 елның мартында «Колхоз бригадасы» район газетасы редак­циясенә җаваплы секретарь итеп күчерелә, соңрак газета мөхәррире вазыйфасын башкара.
1953 елның көзендә Казанда – «Чаян» журналында башта – әдәби хезмәткәр, соңыннан бүлек мөдире була.
1954 елда «Яңа көйләр» исемле бе­ренче китабы дөнья күрә. 1956 елда Эшче яшьләр кичке урта мәктәбен тәмамлый.
1958 елда СССР Язучылар берлегенә кабул ителә. 1959 –1961 елларда Мәскәүдә СССР Язучылар берлеге каршындагы Югары әдәби курсларны тәмамлый. «Яшь ленинчы» газетасы белән хезмәттәшлек итә. 1971–1984 елларда Татарстан китап нәшрия­тының матур әдәбият редакциясенә җитәкчелек итә.
1972 елда «Шәвәли», «Кызык», «Гаҗәп хәлләр, мәзәк хәлләр», «Тәмле йорт», «Котбетдин мәргән» исемле җыентык­лары өчен Г. Тукай исемендәге Дәүләт премиясе белән бүләкләнә.
1982 елда рус теленә тәрҗемә ителгән «Заяц на зарядке» («Физзарядка ясый куян») китабы өчен Г. Х. Андерсен исе­мендәге Почетлы дипломга лаек дип табыла.
1995 елда күпкырлы иҗаты өчен «Татарстан Республикасының халык шагыйре» исеме бирелә.
1996 елда Татарстан Язучылар бер­легенең А. Алиш исемендәге әдәби бүләге тапшырыла.
Шәүкәт Галиев – балалар өчен егер­медән артык китап авторы. Алар ара­сында «Камырша» (1962 ел), «Көлке бүлмәсе» (1967), «Шалт, Мөхәммәт­җан!» (1970), «Мыеклы бозау» (1973), «Тылсымлы көзге» (1974), «Камырша» (1962) кебек китаплар бар.
Ун китабы рус теленә тәрҗемә ителгән. «Витаминлы хәрефләр» – башкорт, «Тылсымлы көзге» инглиз телләрендә дөнья күргән.

 
ТУГАН ҖИРНЕ САЙЛАМЫЙЛАР...
Шәүкәт Галиевның «Шәвәли», «Камырша»ларын белмәгән кеше юктыр дип уйлыйм, инде берничә буын бала аның шигырьләрендә үсте. «Үлгәннәрнең каберен бел, исәннәрнең кадерен бел» кебек гыйбарәләре халыкның даими куллана торган канатлы сүзләренә әйләнде. Тик мин бу олуг шәхес­нең иҗатына бәя бирергә алын­мыйм, заман аның кем булуын инде үзе күрсәтте. Язмамда Шәүкәт абыйны, иң беренче чиратта, кеше буларак, туган җиренә бәйләп ачар­га телим.
...Мөгаен, сүзне шуннан башларга кирәктер: Шәүкәт абый – минем авылдашым. Шуңа да минем хәте­ремдә халык шагыйре белән бәйле истәлекләр шактый күп саклана. Шуларның берничәсенә тукталып узам.
1-2
Шәүкәт абый белән якыннан та­нышу 10 нчы сыйныфны тәмамла­гач булды. Республика басмала­рында мәктәп, авыл тормышына кагылышлы язмаларым басылып килә иде. Шәүкәт абый шулар­ны укыган булып чыкты. Авыл­ның мәдәният йорты директоры Гөлфия апа Идиятуллинага (ша­гыйрьнең туганы): «Руфия минем янга килсен әле», – дигән. (1998 елда, 70 яшьлек юбилее уңаеннан, Олы Бакырчыда шагыйрьнең ту­ган нигезе янәшәсендә иҗат йорты төзеделәр. Шәүкәт абый, мәрхүм булганчы, ел саен җәйләрен шунда кайтып яшәде). Мин инде, Гөлфия апа сүзләреннән соң, очып дияр­лек килдем Шәүкәт абый янына. Юл буе ничек исәнләшергә, сүзне кайдан башларга дип уйлап барган идем, Шәүкәт абыйны күргәч, җи­ңел сулап куйдым. Дәү әтиләрчә, гади генә, әмма рәхәт, тәмле итеп сөйләште. «Мәкаләләр дә, ши­гырьләр дә язам» – дип, аңа бер дәфтәремне суздым, баргач. Аеру­ча менә шул сүзләре истә калган: «Ә кайсын язу җиңелрәк?» – дип сорады шагыйрь абый. «Мәкалә­не, – дим. – Шигырь теләсә кайчан тумый, илһам килгәнен көтәргә кирәк, ә менә мәкаләне утырам да язам». «Сиңа алайса журналисти­кага барырга кирәк, көчләп шигырь язып булмый...» Шушы сөйләшүне хәзер кайта‑кайта уйлыйм: ши­гырьләрем чиле‑пешле булса да, үземә бу хакта әйтмәгән, ә җайлап кына дөрес юлга бастырган. Шәүкәт абыйның киңәшен тоттым – жур­налистика факультетына укырга кердем...
Истә калган тагын бер вакыйга, дөресрәге – сабак. Университетның өченче курсын тәмамлап, җәйге практика узарга район газетасы «Йолдыз»га кайттым. Шунда «Елар иде һәйкәлләр!» дип исемләп, авыл егетләренең клубтан соң һәйкәл янында кәеф‑сафа коруларын яз­дым. Озак та үтмәде, сөйләшәсе бар, дип, Шәүкәт абый үз янына ча­кырды: «Руфия, сеңлем, туган авы­лыңны пычрату килешми. Син аны соңрак, олыгая башлагач, аңларсың әле, – диде. – Син ул егетләрнең үзләренә әйт, ләкин газета аша бө­тен районга кычкыру бер дә ма­тур әйбер түгел. Гаиләдә дә төрле хәлләр була, шулай да өйдәгесен тышка чыгармыйлар. Аннан, нинди генә булсалар да, алар синең авыл­дашларың. Әти‑әнине сайлап ал­маган кебек, авылдашларны, туган җирне дә сайлап алмыйлар. Ике‑өч егетнең һәйкәл янында кәеф‑сафа корулары ул бит әле барлык егетләр дә шундый дигән сүз түгел».
Ул вакытта шагыйрь алдында оят булган иде. Шәүкәт абыйның ни өчен болай әйтүен соңрак аң­ладым. 1970 нче елларда ул туган авылына бер дә кайтмаган. Үзе исән чагында бу турыда сорарга кыен­сындым. Шагыйрьне якыннан белгән авылдашлары Шәүкәт абый­ның Олы Бакырчыга дистә еллар кайтмавын төрле сәбәпләргә бәйли. Ничек кенә булмасын, туган авы­лына хәтере калган була, монысы хак. Шагыйрьнең авыл китапханә­се турында шигыре бар. Ул анда саргаеп яткан китапларны кыз­ганып, китапханәне кеше йөрми торган урын, дип атый. Шигырьдә Олы Бакырчы китапханәсе турында сүз бара, диләр. Шәүкәт абыйның: «Авылыңны пычрату килешми. Син аны соңрак, олыгая башлагач, аңларсың», – диюе дә, бәлки, шуның белән бәйле булгандыр…
1
Гаиләсе белән. 1995 ел.
ШАГЫЙРАНӘ ЯРАТУ
«Инеш буенда бер кыз каз бәбкәләре саклап утыра. Оя­лудан, каушаудан йөгереп кит­тем». «Минем беренче гомерем» китабында Шәүкәт абый Фәридә апа белән тәүге очрашуы турында шулай дип яза. Күрәсең, шагыйрәнә мәхәббәт шулай башланырга тиеш­тер. Алар бер-берсен биш яшеннән бирле белә. Сигез ел бер парта ар­тында утыралар, аннан яшьлек еллары, сугыштан соңгы авыр за­маннар бәйли аларны. Бик күп тор­мыш сынауларын узып, ике йөрәк барыбер кавыша һәм соклангыч гомер итә.
Шәүкәт абыйларның дүрт бүлмә­ле фатирларында еш була идем. Бу нигезнең әйтеп бетергесез җылы нуры барлыгын хәтерлим. Шәүкәт абый сине ишек төбенә үк чыгып каршы ала. Аннан ипләп кенә кулыңдагы сумкаңны алып куя, өс-башыңны салырга ярдәм итә. Аягыңа чүәкләр суза. Ул да түгел, аш бүлмәсеннән кояш кебек балкып Фәридә апа килеп чыга. «Әйдә, уз, сагындык...» Син үзеңне иң якын кешеләреңә килгән кебек хис итә­сең! Монда икейөзлелек, ясалмалык юк, алар нинди бар, шундый – зыя­лы, итагатьле, ачык күңелле.
1-4
Бер мин генә яңалык ачмам, Шәүкәт абыйларда булган һәр­кем Фәридә апаның гаять уңган хуҗабикә икәнен искә ала. Аның өстәлендә ризыгы гел әзер булыр. Алай гына да түгел, ул ризык һәрчак үзенә бер төрле, башкаларныкы­на охшамас. Савыт-сабага аерым бер мөнәсәбәт иде аларда: аш тә­линкәсе белән чынаяклар да бер, шикәр савыты да шундый ук. Кашык, чәнечкеләрне шул затлы савыт‑саба янына кафе-ресторан­нардагы кебек тезеп куя хуҗабикә.
Тагын бер күзәтү: ир белән ха­тын, теге яки бу вакыйга турында сөйләгәндә, һәрвакыт бер-берсен хөрмәт белән телгә ала. Гади генә мисал. Яшь гаилә Казанда башта бер тулай торактан икенчесенә күченеп йөри. Фәридә апаның сөйләгәне истә калган: «Уналты квадрат метрлы бүлмәдә Шәүкәт­нең әнисе, сеңлесе, балалар – бары­быз бергә яшәдек. Әле бит авылдан әллә никадәр кеше килә, кунарга безгә керәләр. Барыбыз да идәнгә тезелеп ятабыз, аяк атларга урын да калмый. Тик барыбер шул чаклар сагындыра...»
Шәүкәт абый исә тормыш иптә­шенә тирән бер соклану белән ка­рап ала да, шулай ук сүзгә кушы­ла: «Мин Фәридәгә бик рәхмәтле. Егерме алты ел әни белән яшәдек, Фәридә аны карады, тәрбияләде. Мәктәптә балалар укытса, өйдә үз балаларыбызга белем, тәрбия бирде. Кем генә килсә дә, берәүгә дә караңгы йөз күрсәтмәде. «Олы Бакырчыдан без», – дип, бер күрмәгән кешеләр килеп ке­рерләр иде. Фәридә аларны ку­нак итеп, кундырып чыгара. Бо­лар бит барысы да хатын-кыздан тора. «Йөрмәсеннәр», – дисә, ир‑ат бер нәрсә дә эшли алмый.
«БЕР-БЕРСЕ ӨЧЕН ТУГАННАР...»
Шәүкәт абый белән Фәридә апа дүрт бала – ике ул, ике кыз тәр­бияләп үстергән. Җәмил абый белән Алсу апа – хәзер Казанда, гаиләлә­ре белән яшиләр. Җәүдәт абый – Американың Миннесота штатында, Җәмилә апа Уфада төпләнеп кал­ган. Балаларына язучылык сәлә­те күчмәсә дә, әти-әниләреннән затлы сыйфатларны алганнар. Барысы да укымышлы, белемле. Алсу апа Яр Чаллы шәһәрендә яшәгән, белгечлеге буенча биолог, лаборант булып хезмәт куйган.
 
Җәмилә апа да – биолог. Җәмил абый белән Җәүдәт абый – физик­лар. Җәмил абый күп еллар Казан дәүләт химия-технология инсти­тутында лаборатория җитәкчесе булып эшли, күп фәнни хезмәтләр авторы. Җәүдәт абый Миннесота тикшеренү университетында укы­та, зур дәрәҗәләргә ирешкән шәхес.
Казанда булганлыктан, Җәмил абый белән күрешкәлибез. Мин аны нәкъ Шәүкәт абыйга охшатам. Шун­дый ук тыйнак, акыллы, зыялы. Әти-әнисен ул һәрвакыт бер җы­лылык, ихтирам белән искә ала:
– Әти кырыс кеше түгел иде, безгә карата да артык катылык күрсәтмәде. Иҗат кешесе булгач, иҗатына игътибары зур иде. Дөнья­дагы иң мөһим хәбәрләрне, ил‑көн хәлләрен, әлбәттә, әти белә иде. Ә өй-мәктәп тирәсендәге борчу­лар, проблемалар, булса да, әнидән узмады. Күрәсең, тынычлап иҗат итсен, дип, аның әтине борчыйсы килмәгәндер. Әти безгә беркайчан да кул күтәрмәде, сирәк кенә ачула­на иде. Мәктәптә барыбыз да яхшы укыдык. Дүртебез дә Казанның 89 нчы татар мәктәбен (хәзер Га­лимҗан Ибраһимов исемендәге 17 нче татар гимназиясе. – Авт.) тәмамладык. Классташларыбыз, дус-ишләребез әтинең шагыйрь икәнен белсә дә, үзебез моның белән беркайчан да масаймадык. Дәү әниебез генә, тормышта берәр гаделсезлек күрсә: «Минем улым «Чаян» журналында эшли, әйтеп яздырам әле», – дия иде. Сүздә генә кала иде инде ул, билгеле.
Җәмил абый белән Алсу апа ел саен, Олы Бакырчыга Шәүкәт абый­ның музеена кайталар. (Шагыйрь­нең вафатыннан соң иҗат йорты музейга әйләнде). Олы Бакырчы төп белем бирү мәктәбе Шәүкәт Галиев исемен йөртә, балалары, кайтканда, анда да керми калмый.
– Әти соңгы елларда Олы Ба­кырчыда гына шигырь яза алам, – дия иде. – Шуңа да җәй саен туган авылына ашкынды. Иртән‑иртүк торып, Дымбылат чишмәсе буй­ларын урый. «Көч алып кайтам», – дип әйтә иде. Олы Бакырчы ту­ган авылыбыз булмаса да, якын ул безгә. Тамырлар шунда бит…
1-5
Тормыш иптәше Фәридәханым белән.
Ни кызганыч, Шәүкәт абый вафа­тыннан соң, бер генә китабы дөнья күрде. «Шәвәли шуклыгы» дип ата­ла ул. Анда шагыйрьнең балалар өчен язган соңгы шигырьләре туп­ланган. Тагын шунысы кыйммәтле: монда Фәридә апаның да күңел җылысы кергән. Эш менә нәрсәдә: Шәүкәт абый вафат булганнан соң, аның кулдан язган дистәләгән шигырьләре, истәлекләре калган. Фәридә апаның хыялы – шулар­ны китап итеп бастыру була. Шу­ның өчен ул компьютерда җыярга өйрәнә. Бу хакта Алсу апа бик озак­лап сөйләде:
– Әни әтине бик сагынды. Алар бит кибеткә дә икәү йөргән ке­шеләр, берсеннән берсе калмады­лар. Сагынуын басар өчен, дипме, бурычы санапмы, әтинең кулдан язган шигырьләрен җыярга утыр­ды. Сиксән өч яшендә бит, күзләре дә бик яхшы күрми. Алны‑ялны белми, шуларны җыйды. Аш бүлмә­сенә чыгып тамак ялгый да яңадан әтинең эш бүлмәсенә кереп китә. Язмышмы, башкамы, әйтә алмыйм: эшен тәмамлаганнан соң, берничә көннән әни якты дөньядан китеп барды.
Әни әтине яратты гына түгел, ул аны күкләргә чөйде. Гел аны сак­лады, кайгыртты. «Әтиегез эшли, тыныч кына торыгыз!» – шушы сүзне ишеткәч, өйдә чебен очкан тавыш та чыкмый иде. Ул чагын­да әти халык шагыйре дә түгел, «Чаян» журналында эшләп йө­рүче гади бер хезмәткәр. Акчасы да әллә ни булмагандыр. Әмма әни әтинең бөеклеген, даһилыгын шул чагында ук күргән. Иҗат итәр өчен аңа барлык мөмкинлекләрне тудырган...
...Кая гына барсам да, горурла­нып: «Мин Шәүкәт Галиев туган авылдан», – дим. Әйе, ул безнең якның зур шәхесе. Безнең якның гына да түгел, ә татар дөньясы­ның күренекле улы. 1998 елда, шагыйрьнең 70 яшьлек юбилее алдыннан авылда ике катлы мәдәният йорты төзелеп бетте, асфальт юл керде. Соңрак, 2011 елда, ике катлы заманча мәктәп төзелде. Бала саны аз дип, мәктәп­не япмауларын да бакырчылылар Шәүкәт абый исеме белән бәйли. «Әле ярый Шәүкәт абый булган», – диләр. Аның шигърияте, туган ягына багышлап язылган кадер­ле юллары турында әйтеп торасы да юк. Аларны без яттан беләбез.
1-6
Шагыйрьнең әтисенә фронка язып, кире әйләнеп кайткан хаты:
«...Әти, үзебез исән-сау, килгән хатларыңнан укып, сине дә исән-сау дип беләбез. Исән-сау кайтып, бергә тигезлек, шат­лык белән күрешүне Аллаһтан сорап калабыз. Әткәй, моннан алда хат белән карточка җибәр­дем, насыйп булса, алырсың.
Әткәй, быел сыер кысыр кал­ды. 14 тавыгыбыз бар. Бер сары­гыбыз бар, берсе зарарланган иде, суйдык. Аның ике бәрәне калды. Ике тәкәнең берсен иткә бирдек. Үзем 2 мең кирпеч сук­тым, әле дә эштән туктамадым. Хәзер ясмык чыгабыз. Быел игеннәр яхшы. Әнкәй умарта иле җыйган иде. Бүген карадык, балы күп чыкты, җиде рамы­на «бала салган», калганнарын алдык.
Их, әткәй, син генә юк. Синең өчен генә кайгырабыз. Әнкәй инде сиңа дип бал алып куйды. Анысына тимибез, сине көтә.
Әткәй, үзең нишләп ятасың? Мин укуны дәвам итәргә телим. Син дә шулай дия идең. Әткәй, хуш, сау бул. Сәлам белән, улың Шәүкәт.
7 июль, 1943 ел».
«ОСТАЗЫМ ИДЕ»
Роберт Миңнуллин, шагыйрь:
– Шәүкәт Галиев белән танышуым бик кызык булды. «Яшь ленинчы» газетасында бер кочак шигырьлә­рем басылган иде. Шул көнне Мат­бугат йортына килдем. Каршыма Шәүкәт абый очрады: «Роберт, энем, шигырьләреңне укыдым, бик шәп. Киләчәгең өметле», – дип аркамнан сөйде. Миңа гүя канатлар үсте. Менә шуннан Шәүкәт Галиев исемле без­нең чорның бөек шагыйренә сые­нырга тырыштым.
Балалар шагыйре булу – бик зур җаваплылык. Моны һәркем булдыра алмый. Тукай, Барый Рәхмәт – һәр заманның үз бөекләре булган. Безнең заманда, һичшик­сез, Шәүкәт абый Галиев булды. Ул миңа буй җитмәслек шагыйрь кебек иде. Якыннан аралаша баш­лагач, тыйнаклыгын, зыялылыгын күреп янә хөрмәтем артты. Ул минем беренче китабымны нәшер итәргә, Язучылар берлегенә керергә тәкъ­дим иткән кеше.
Гәрчә Шәүкәт абый әдәбиятка ба­лалар шагыйре булып кереп калса да, аның олылар өчен дә бик затлы шигырь, тирән фәлсәфи мәгънә­ле афоризмнар җыентыклары бар. Үзе атаганча, «канатлы сүзләр»ендә никадәр тирән мәгънә ята...
Шәүкәт абыйны әтием урыны­на күрдем. Шулай да шагыйрьнең иң якын дусты – Илдар Юзиев иде. Моны тәгаен әйтә алам. Ә мин аның өчен укучысы, дусты, соңрак, бәл­ки, ярдәмчесе дә булганмындыр. Гаиләләр белән дус булдык. Фәридә апага чын татар хатыннарында була торган сабырлык, тугрылык, кунак­чыллык сыйфатлары хас иде. Бу ике кеше, һичшиксез, бер‑берсе өчен туган, бер-берсенә чынлап торып гашыйклар иде. Юксынам Шәүкәт абыйны...
«КАЙТАМ, ВӘГЪДӘ!»
Рәшит Гыйльметдинов, Апас районы Олы Бакырчы авылындагы Шәүкәт Галиев музее җитәкчесе, шагыйрьнең туганнан туган энесе:
– Шәүкәт абыйның әнисе белән минем әти – бертуганнар. Шул истә калган: 1961 елның 12 апрелендә, Гагарин космоска очкан көнне, Казанда Шәүкәт абыйларда идем. Ул көнне телевизордан гел шуның турында гына сөйләделәр. Без бит авыл балалары, телевизорны көн саен карамыйсың, чөнки ул һәр кешедә юк. Ләкин телевизордан бигрәк мине икенче нәрсә кызык­тыра: Җәүдәт белән Җәмилнең ве­лосипеды бар. Казанга килгәч, миңа да биреп торалар. Гагарин урамы буйлап тимер атта җилдерә идек. Аның рәхәтлеге! Шәүкәт абыйның безгә бер тавышланып эндәшкә­нен хәтерләмим. Фәридә апаның исә кунакчыллыгы истә калган. И сыйлый иде...
1980 нче елларда безнең аралар өзелеп торды. Телефоннан аралаш­сак та, бик күрешелмәде. 1982 елда Җәүдәт белән очраклы гына поезд­да очрашып, Шәүкәт абыйларга киттек. Минем бертуган абыем Фа­рук Казанда хастаханәдә ята иде, аның хәлен белергә Шәүкәт абый да барды. Таң атканчы, Шәүкәт абый белән сөйләшеп утырдык. «Бер дә авылга кайтмыйсың», – дигәч: «Тормыш басты шул. Туган якны онытырга ярамый, кайтам, вәгъдә», – дип калды ул. Гаеп бездә дә булгандыр: төп нигезе юк бит, чакырмагач, үзе кайтырга яхшы­сынмагандыр... Шуннан мин аны үземнең юбилеема чакырдым. Фә­ридә апа белән кайттылар. Шул рә­вешле аралар якынайды.
Бүген Шәүкәт Галиев музеен җитәкләү минем өчен шатлык та, зур җаваплылык та. Монда керәм дә стенадагы дистәләгән туганна­рымның портретларына текәләм. «Нәселне сакла, йөзгә кызыллык китермә», – дип әйтәләрдер төсле тоела...
Хәлдән килгәнчә, тырышам. Әле менә Шәүкәт абыйның юби­леена, дип, музейны яңарттык. Бакча тирәләрен тоттык. Үз акчама сатып алып, йортның стеналарын буядым...
«ЗУР КЕШЕ ЧЫГАР, ДИП УЙЛАДЫК...»
Вәгыйзь Вилданов, шагыйрьнең классташы:
– Шәүкәтнең әтисе Галиулла абый бик укымышлы кеше иде. Авыл ки­бетендә сату итте. Шәүкәт, әтисенә охшаптыр, бик башлы малай булды. Гел китаплар укыды. Шул вакытта ук аннан зур кеше чыгар, дип уйла­дык. Бүтәнчә, бездән аерылып тора иде ул. Без 5 нче сыйныфны бетергән елны сугыш башланды. Мәктәпкә, авылдагы һәр гаиләгә окоп казучы­ларны керттеләр. Шулай да укуны тә­мамладык. Әтиләр, абыйлар сугышка киткәч, ат та җиктек, җир дә сөрдек. Шул исәптән Шәүкәт тә. Аннан Га­лиулла абыйның «хәбәрсез югалган» дигән хәбәре килде. Шәүкәт шул ва­кытта боегып калды. Тормыш йөге аңа төште, әнисе, сеңлесе яшь малай карамагына калды. Менә шул вакыт­ларда Шәүкәт шигырьләр яза баш­лады да кебек....
 
 
 

Добавить комментарий

Тема номера
Журнал Татарстан

Подпишитесь на обновления: