Кеше булып калырга...
Кайвакыт язмыш кешегә бик зур сынаулар әзерләп куя.
Бик куркыныч югалтуларга юлыктыра.
Ирегеңне югалту.
Сәламәтлегеңне югалту.
Хәрәкәт итү сәләтеңне югалту.
Өеңне югалту.
Мәхәббәтеңне югалту.
Бик якын кешеләреңне югалту.
Кешеләргә, тормышка ышанычыңны югалту.
Мондый кайгы-хәсрәт бездән эчкече дә, хыянәтче дә,
үч алучы да, үтерүче дә, хәтта үз-үзеңә кул салучы
да ясарга сәләтле. Мондый мизгелләрдә дөнья
җимерелә һәм тирә-юнебез караңгылана. Без, көчсезрәк,
рәхимсезрәккә яисә, киресенчә, көчлерәккә әйләнеп,
бөтенләй үзгәрәбез...
«Ачы югалтуларга, өметсезлек һәм газапларга
карамастан, иң мөһиме – Кеше булып кала алу», – диләр
геройларыбыз.
Андый кешеләр хәзер дә бар. Алар безнең янәшәбездә, күршебездә генә яши.
Язмаларыбыз җиңүчеләр, сынмаган-сыгылмаган, явызланмыйча, көчле, шәфкатьле, чын Кеше булып кала алганнар турында.